The back of a horse
01 Maart 2017 | Chili, Estación Desvío Los Choros
Ondertussen zijn we al 2 dagen verder. Op het moment van schrijven zitten we in de bus, de nachtbus. Doel is La Serena, zo’n 1000 km naar het Zuiden en het stadje staat bekend om haar sterren observatie post. Tevens ligt het aan zee en voor ons is het een tussenstop verder naar het Zuiden, Pucon, alwaar Benito en Cotty reeds op ons wachten. Het plan is om een aantal dagen aan zee te blijven om daarna, ook per bus, verder te reizen. Per bus reizen is een prima optie. Zelfs voor ons Nederlanders, als langste volk van de aarde, is het prima reizen. Lekker onderuit met de stoel in slaappositie, kom je de nacht wel door.
Terug naar Calamo. Bij aankomst was het al donker. De accommodatie waar we waren, lag nogal een eind van het dorp vandaan. We vlogen weliswaar op Calamo maar het verblijf was in San Pedro de Atacama, een dikke 100 km naar het Oosten. Zoals al eerder geschreven deed het me denken aan Afrika. En hier was ik de vorige keer gebleven met schrijven, eten.
We waren hongerig en de welpen moesten voer hebben. Het geluk was met ons want binnen no time stond er een smakelijk uitziend bord voor onze neus met daarop een mooi moot zalm met gebakken aardappeltjes. Helaas was het bier op maar er was ergens nog een flesje wijn wat prima als alternatief kon dienen. Ook kwamen de kaarten weer ter tafel en moest er weer getoept worden. Ik hoef jullie vast niet te vertellen wie de grootste bluffer is in ons gezelschap…..
De volgende dag vroeg uit de veren om het grootste rendement uit de dag te halen. Op het programma staat een tocht naar de ‘Moon Valley’. Bekend alhier om haar bijzonder mooie sunsets. Het weer wilde, in eerste instantie, niet meewerken. Er dreigde constant regen en daar hielden de toeroperators rekening mee. Concreet, we gingen pas om 1400 uur weg. Niet erg, op de eerste plaats wilden we wandelend naar het dorp, een dikke 3 km lopen. Dat nam dus al wat tijd en op de tweede plaats hadden we mooi ff de tijd om het toeristenplaatsje te verkennen. Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens onze verkenning ook alvast buskaartjes gekocht zodat we verzekerd waren van plaatsen.
De excursie was super. Weliswaar geen sunset, teveel bewolking, maar het landschap maakte veel goed. De Atacama woestijn is een vlakte met rotsachtige heuvels waarop veel zout licht. Helaas niet goed op de foto te zien maar het geeft een prachtig kleurenspel door het invallende licht. Een stevige wandeling gaf ons nog een mooier schouwspel van deze prachtige natuur. Alsof de duvel ermee speelde, het laatste half uur begon het te regenen dus tijd om huiswaarts te keren. Daar aangekomen hebben we in een minimarkt wat ingrediënten gehaald om zelf wat in elkaar te flansen. Met de rugzakken vol begonnen we aan de terugtocht naar ons onderkomen. Binnen een halfuur was het eten klaar en verorbert en kon er weer gekaart worden. En ja hoor, de grootste bluffer was weer….?
Helene was er al eerder tussen uit gepiept, te moe om zich te kunnen concentreren en zij zocht dus haar mandje op. Na een aantal spelel gespeeld te hebben, werden er plannen gesmeed voor de volgende dag. Om 1845 ging de bus, dus daar moesten we rekening mee houden. Goed, om eerlijk te zijn was er maar 1 plan door 1 iemand ingebracht. Stijn moest en zou de omgeving verkennen op een….., paard! Wat er ook gebeurde, wie er ook mee wilde, het moest en zou gebeuren. Aldus geschiedde….. Nou was er maar 1 iemand genegen om deze ontbering ook te ondergaan, schrijver van dit epistel. Met zijn ervaring opgedaan in de woestijn van Arizona, durfde ik het wel aan. Gevolg, wij met zijn tweeën om 0730 uit de veren want om 0845 moesten we ons melden bij het reserveringsbureautje (mmmm, veel punten bij scrabbel, dit woord) in het dorp. De rest koos ervoor om een dagje te luieren, lees: Helene wilde werken aan haar kleurenschema, Sjoerd appen met iemand ( we verdenken hem ervan dat hij er een vriendinnetje op na houd) en Sven, tja Sven, hem zal ik nog eens vragen wat hij nou gedaan heeft.
Goed gemutst, voldoende zonnebrand bij ons, begaven wij ons te voet naar het dorp. Helaas, te vroeg, dus maar even naar het plein in het dorp alwaar gratis wifi is. Verwelkomt door een roedel honden probeerden wij contact te leggen met de social media. Helaas, dat lukte niet maar we hebben ons prima vermaakt. De honden vermaakten ons prima. Om de een of andere reden werden wij direct beschouwt als de alfa’s met als gevolg dat een ieder die het plein op wilde, verwelkomt werd met luid geblaf en agressief gedrag van onze roedel-genoten….., zelfs toen wij van het plein wegliepen om te gaan kijken of het bureautje al open was, werden we vergezeld door de honden. En wee je gebeente als je alleen al onze kant uitkeek….
Maar goed, daar kwamen niet voor. Knollen, die wilde we hebben. Maar het feest ging niet door. De kennis van Stijn van de Spaanse taal is zodanig teleurstellend, dat het ons weliswaar wel twee rossen opleverde, maar wel van staal…., ha ha. De paarden waren uitverkocht en dus besloten we maar om 2 mountainbikes te huren. Daar hebben we ons een paar uur mee afgebeuld, pittige heuveltjes hier. Stijn zijn eigenwaarde heeft weer een deuk opgelopen, niet alleen de frustratie dat hij eea verkeerd begrepen had, maar ook dat hij even zijn oude heer kon verslaan tijdens de tocht bergop. Gevolg, zijn tere billetjes hebben samen met zijn ego een klein deukje opgelopen…
En daar zitten we dan nu, in de bus, het zonnetje schijnt alweer volop en over 3 uurtjes zijn we in Le Sarena. Wordt vervolgd!
Terug naar Calamo. Bij aankomst was het al donker. De accommodatie waar we waren, lag nogal een eind van het dorp vandaan. We vlogen weliswaar op Calamo maar het verblijf was in San Pedro de Atacama, een dikke 100 km naar het Oosten. Zoals al eerder geschreven deed het me denken aan Afrika. En hier was ik de vorige keer gebleven met schrijven, eten.
We waren hongerig en de welpen moesten voer hebben. Het geluk was met ons want binnen no time stond er een smakelijk uitziend bord voor onze neus met daarop een mooi moot zalm met gebakken aardappeltjes. Helaas was het bier op maar er was ergens nog een flesje wijn wat prima als alternatief kon dienen. Ook kwamen de kaarten weer ter tafel en moest er weer getoept worden. Ik hoef jullie vast niet te vertellen wie de grootste bluffer is in ons gezelschap…..
De volgende dag vroeg uit de veren om het grootste rendement uit de dag te halen. Op het programma staat een tocht naar de ‘Moon Valley’. Bekend alhier om haar bijzonder mooie sunsets. Het weer wilde, in eerste instantie, niet meewerken. Er dreigde constant regen en daar hielden de toeroperators rekening mee. Concreet, we gingen pas om 1400 uur weg. Niet erg, op de eerste plaats wilden we wandelend naar het dorp, een dikke 3 km lopen. Dat nam dus al wat tijd en op de tweede plaats hadden we mooi ff de tijd om het toeristenplaatsje te verkennen. Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens onze verkenning ook alvast buskaartjes gekocht zodat we verzekerd waren van plaatsen.
De excursie was super. Weliswaar geen sunset, teveel bewolking, maar het landschap maakte veel goed. De Atacama woestijn is een vlakte met rotsachtige heuvels waarop veel zout licht. Helaas niet goed op de foto te zien maar het geeft een prachtig kleurenspel door het invallende licht. Een stevige wandeling gaf ons nog een mooier schouwspel van deze prachtige natuur. Alsof de duvel ermee speelde, het laatste half uur begon het te regenen dus tijd om huiswaarts te keren. Daar aangekomen hebben we in een minimarkt wat ingrediënten gehaald om zelf wat in elkaar te flansen. Met de rugzakken vol begonnen we aan de terugtocht naar ons onderkomen. Binnen een halfuur was het eten klaar en verorbert en kon er weer gekaart worden. En ja hoor, de grootste bluffer was weer….?
Helene was er al eerder tussen uit gepiept, te moe om zich te kunnen concentreren en zij zocht dus haar mandje op. Na een aantal spelel gespeeld te hebben, werden er plannen gesmeed voor de volgende dag. Om 1845 ging de bus, dus daar moesten we rekening mee houden. Goed, om eerlijk te zijn was er maar 1 plan door 1 iemand ingebracht. Stijn moest en zou de omgeving verkennen op een….., paard! Wat er ook gebeurde, wie er ook mee wilde, het moest en zou gebeuren. Aldus geschiedde….. Nou was er maar 1 iemand genegen om deze ontbering ook te ondergaan, schrijver van dit epistel. Met zijn ervaring opgedaan in de woestijn van Arizona, durfde ik het wel aan. Gevolg, wij met zijn tweeën om 0730 uit de veren want om 0845 moesten we ons melden bij het reserveringsbureautje (mmmm, veel punten bij scrabbel, dit woord) in het dorp. De rest koos ervoor om een dagje te luieren, lees: Helene wilde werken aan haar kleurenschema, Sjoerd appen met iemand ( we verdenken hem ervan dat hij er een vriendinnetje op na houd) en Sven, tja Sven, hem zal ik nog eens vragen wat hij nou gedaan heeft.
Goed gemutst, voldoende zonnebrand bij ons, begaven wij ons te voet naar het dorp. Helaas, te vroeg, dus maar even naar het plein in het dorp alwaar gratis wifi is. Verwelkomt door een roedel honden probeerden wij contact te leggen met de social media. Helaas, dat lukte niet maar we hebben ons prima vermaakt. De honden vermaakten ons prima. Om de een of andere reden werden wij direct beschouwt als de alfa’s met als gevolg dat een ieder die het plein op wilde, verwelkomt werd met luid geblaf en agressief gedrag van onze roedel-genoten….., zelfs toen wij van het plein wegliepen om te gaan kijken of het bureautje al open was, werden we vergezeld door de honden. En wee je gebeente als je alleen al onze kant uitkeek….
Maar goed, daar kwamen niet voor. Knollen, die wilde we hebben. Maar het feest ging niet door. De kennis van Stijn van de Spaanse taal is zodanig teleurstellend, dat het ons weliswaar wel twee rossen opleverde, maar wel van staal…., ha ha. De paarden waren uitverkocht en dus besloten we maar om 2 mountainbikes te huren. Daar hebben we ons een paar uur mee afgebeuld, pittige heuveltjes hier. Stijn zijn eigenwaarde heeft weer een deuk opgelopen, niet alleen de frustratie dat hij eea verkeerd begrepen had, maar ook dat hij even zijn oude heer kon verslaan tijdens de tocht bergop. Gevolg, zijn tere billetjes hebben samen met zijn ego een klein deukje opgelopen…
En daar zitten we dan nu, in de bus, het zonnetje schijnt alweer volop en over 3 uurtjes zijn we in Le Sarena. Wordt vervolgd!
-
01 Maart 2017 - 14:12
AnneMinke:
Geweldig, wat een verslag. even mee smullen van jullie bijzondere trip zo met z'n 5-en.
BEDANKT! -
01 Maart 2017 - 17:11
Esther:
Mooi beschreven en hieruit begrijp ik ook dat jullie aan het genieten zijn!! -
01 Maart 2017 - 18:03
Ankie:
Wat leuk om te lezen zeg! En zo te zien hebben jullie het prima daar, en zien veel mooie dingen, geweldig! Is Stijn weer een beetje bekomen van het avontuur op de, uiteindelijk, fiets? -
01 Maart 2017 - 18:35
Hypolitus:
Ja, dat is even schrikken. Hoewel ik altijd met veel plezier (ook de vorige vakantie in de VS) ( wat hebben onze landsverdedigers toch veel verlof en nu begrijp ik pas dat veel politieke partijen het budget voor defensie willen verhogen) jullie berichten lees en daar beste wel vrolijk van word, moet ik hier toch even rijd voor uittrekken. Ik hoop één ding, het komt hopelijk niet omdat er rijd over is. Ik zou zeggen: leg je kaart tegenstanders eens hoe het spel echt gespeeld.
Alternatief zou kunnen zijn, het genieten van al die mooie dingen die je ziet.
-
01 Maart 2017 - 22:42
Gerdie:
Mooi verhaal van jullie reis samen.
Met leuke foto's.
Geniet ervan.
-
01 Maart 2017 - 22:58
Anita:
Mooi. Geniet ervan samen.
Liefs Anita -
03 Maart 2017 - 08:50
Cees:
Hoi Family!
Weer een mooi stukje proza ouwe! Geen Harley's te huur???? Enjoy!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
